Stukje

Ik bracht broodjes voor hem mee, en de moorkop, die mijn schoonmaker ter ere van zijn verjaardag had meegebracht, maar die ik niet kon eten. De moorkop, waar hij aan de telefoon juichend en gulzig op had gereageerd; ik kon hem haast hóren watertanden.

We deden van 'hoi' en 'hoe gaat het', en alles was gezellig, en 'heb je een schoteltje om hem op te zetten' - 'ja, doe daar maar, dank je, lekker!'.
Bij het overhevelen van de moorkop kreeg ik slagroom op mijn vingers. Gedachteloos scheurde ik een stukje keukenpapier van de rol af, om het af te vegen.

En toen brak de hel los.
Blinde drift, scheldpartijen, geschreeuw, hysterie.
Dat ik toch gewoon even mijn handen onder de kraan had kunnen afspoelen, wist ik wel hoe duur dat papier was, en het hòeft allemaal niet zo veel [een half velletje..], en hij was er extra zuinig mee, en - op mijn sussen - 'nee JIJ moet ophouden, het is MIJN huis, IK heb het hier voor het zeggen, ik wil het gewoon niet hebben!!'.
Ik liet de storm voortrazen, zei alleen kalm 'Ok. Fijne avond. Dag' - en maakte dat ik wegkwam.

Het zijn de kleine, alledaagse incidenten als dit, die me doen realiseren: dat hij verdwijnt. Steeds minder zichzelf is; en steeds meer zijn gekte wordt.
Ik denk telkens dat ik het allemaal wel weet. Dat het voldoende is doorgedrongen; dat ik het heb geaccepteerd, het is wat het is. Dat er alleen nog maar wrevel is.
Maar als ik dan het knagen voel, dat het doet; het voortdreinen; de flarden die door de dag heen door mijn hoofd spoken - dan weet ik: niks acceptatie. Het doet gewoon verdomd veel pijn.