Stress

Volgende week heb ik mijn kwartaallijkse afspraak met mijn neuroloog.
'Hoe gaat het met je??', zal hij me vragen; oprecht geïnteresseerd, zoals hij altijd lijkt te zijn.

Ik zal hem vertellen over mijn nieuwe kat en hoe, op het moment, mijn hele leven om hem draait. Behalve dan op de momenten waarop het dat niet doet. Zoals met de bloedarmoede en de ijzertabletten waarop mijn lichaam nogal gepikeerd reageerde; en mijn gestoorde (maar niet prettig-gestoorde) vader; en mijn moeder met háár gezondheidsproblemen; en mijn mini-autootje dat uit zichzelf uit elkaar valt; en mijn fiets die een lekke band kreeg terwijl ik ergens tussen Monster en Ter Heijde was, wat NIET de plek is waar je met een lekke band wilt stranden. Oh, en dan is er nog vanalles gaande met verschillende vrienden; sommige zaken leuk, sommige niet echt; ik kan er niet goed over praten, maar het is tegelijk verschrikkelijk en geweldig, maar de 'geweldige' delen lijken net zo uitputtend te zijn als de 'verschrikkelijke'. Oh... de pracht van autisme, dat geen onderscheid maakt tussen goed en slecht, omdat hoe dan ook alles wat onbekend is, slecht is...

Onderwijl lijkt mijn MS zich vrij goed te houden. Verbazingwekkend goed.
Dat wil zeggen: tot twee dagen geleden, toen ik volledig instortte. Duizeligheid, coördinatieverlies, hoge spierspanning, trillen, problemen met zien. U weet wel, het gebruikelijke.

"Nou ja, je hebt duidelijk de nodige stress gehad", zal mijn neuroloog zeggen; "Het is niet meer dan logisch dat je lichaam daarop reageert..."

Nee, dat is het niet.
Of misschien ook wel.
Maar... kweenie... het zal de laatste druppel zijn geweest. Toen, twee dagen geleden, mijn kat ineens suïcidaal werd.

En dan zal ik hem deze pareltjes laten zien: