Ik begin wanhopige ouders, slachtoffers van peuterterreur, steeds beter te begrijpen.
Ja ja, heel fijn. 'Opvoeden is consequent zijn'. Makkelijk gezegd.
Er is een grens aan hoe vaak je een kind, eeh, kat, uit je nek kan plukken en demonstratief van je afslingeren.
Op een gegeven moment denk je: 'Whatever. Laat maar. Als jij geplet wilt worden moet je het zelf weten. Eigen schuld. Ik moet echt, echt ECHT aan het werk.'
En dus zit er nu, in die ene vrije centimeter tussen mijn achterwerk en de stoelzitting, dit:
(Ik stop wel weer met kattenspam, hoor. Misschien maak ik een eigen Facebook-account voor hem aan, dan kunt u gericht ontwijken of juist opzoeken. Maar het is niet zo dat ik iets anders gedaan krijg, op het moment...)
