Overgevoelig

Drie van de vijf huisartsen waren ziek. De resterende artsen renden heen en weer; diensten werden overgenomen door ongesuperviseerde artsen in opleiding; spreekuren liepen nog meer uit dan anders. Paniek en drukte tot en met.

Zo niet mijn eigen huisarts. Ook hij werd geacht ziek thuis te zijn, maar hij was toch komen opdagen. Tegen ieders verwachting in: zijn afspraken waren al verdeeld over zijn collega’s. En dus zat hij duimendraaiend in zijn kamer. Nou ja, niet helemaal: hij had een paar patiënten. Maar die ontving hij h e e l  t r a a g, en tussen de bedrijven door zat hij onderuit gezakt achter zijn bureau, de deur van zijn kamer open. Hoi!, zei hij enthousiast en gretig toen ik langsliep. Alsof ik de redding in zijn woestenij van verveling was.

Mooi niet. Ik was op weg naar zijn vervanger, een schattige arts-assistent die nog helemaal niets begreep van de hectiek van een huisartsenpraktijk. Van ‘vijf minuten per patiënt’, en bij voorkeur de helft.
Hij praatte, hij vroeg, hij luisterde. Hij onderzocht, hij praatte en vroeg en luisterde nog meer.
Hij schreef voor.
Codeïne.

Na anderhalve week zinloos, want vergeefs, noscapine geslikt te hebben ging ik nu overstag. Na jaren zinloos en vergeefs hoestdranken te hebben geslikt ging ik overstag. Om de een of andere reden had ik iets tegen codeïne. Ik had het vaak voorgeschreven gekregen maar nog nooit geslikt. Iets hield me tegen, ik voelde zogezegd een zekere weerstand.
Maar nu was ik het zat. Ribben sneuvelden, buikspieren scheurden en van de gewoonlijk elf uur slaap per etmaal kwam ik nu op hooguit twee.

Codeïne.
Hartelijk dank en gelukwensen voor de feestdagen aan de arts.ass., zwaai naar de verveelde huisarts, naar huis. Vol goede moed: de komende nacht zou niet slapeloos zijn.

Na een uur zou het gaan werken, had de apotheker gezegd.
Om mij duistere redenen was ik om halftien nog totaal niet moe, maar ik mòest van mezelf om halfelf naar bed. Toch maar een tablet ingenomen, dan.

Waar geen oxazepam, diazepam of ander leden van de psychofarmaceutische familie ooit in was geslaagd, lukte de codeine wel.
Binnen een kwartier sloeg de slaap als een mokerslag in.
Ik kon niet eens meer naar de wc komen, zó moe was ik ineens. Ik zette de tv uit en zonk weg in mijn slaap.
En stopte met ademhalen.
Kokhalzend en snakkend naar adem vloog ik omhoog.

Het is me wel vaker gebeurd. Misschien is het de MS, misschien heb ik algeheel slechte bedrading, maar soms gaat het in slaap vallen (of ontwaken, for that matter) niet helemaal soepel en gestroomlijnd.
Niets aan de hand dus, gelukkig nu ook te moe om in paniek te raken. Ogen dicht en verder slapen.
En wederom stopte ik met ademhalen.
En weer.
En weer.
En weer.

Na een uur kon ik me ver genoeg uit de zuigende slaap trekken om de dokterspost te bellen.
Ja, die slaperigheid was wel een bekende bijwerking van codeïne. En het stoppen met ademhalen in zeldzame gevallen ook. Beter maar niet meer slikken.
Nee, dat had ik zelf kunnen bedenken. Maar wat moest ik nu? Was er een soort ‘tegengif’, kon ik iets doen om het spul eerder uit mijn systeem te krijgen.
Nee. Niets. Het was nu al opgenomen, ik kon alleen maar wachten tot het was uitgewerkt.
En wanneer is dat?
Na acht uur.
Pardon??
Ja, de assistente vond het ook heel vervelend, maar niets aan te doen. Ik moest het mezelf maar zo makkelijk mogelijk maken; rechtop in de kussens zitten en proberen niet in slaap te vallen.

En dat deed ik dus maar, zij het wat halfslachtig. Ogen wijdopen, toch in slaap zakken, ademloos omhoog schieten.
Tegen halfzes viel ik alsnog ‘goed’ in slaap; om een uur later weer door de wekker gewekt te worden.

In mijn dossier bij de apotheek staat nu, met grote letters en uitroeptekens: Overgevoelig voor codeïne.
Needless to say, overigens, dat het ook niet tegen de hoest hielp.
Maar ach, dat maakte het wakker blijven in elk geval wat makkelijker.