Speculatief

Ik mailde mijn psych. Tweeledige mail: Een vraag met betrekking tot de Cipramil, en een beschouwing-slash-verwerking van ons laatste gesprek. Mijn therapie gaat feitelijk de hele week door.

Vanochtend lagen er drie mails van de psych in mijn mailbox.
De eerste was van gisteravond. Kort, vriendelijk en zakelijk van inhoud: mail gelezen, nu geen tijd, morgenavond meer.
De tweede was van vanochtend heel vroeg. Zelfde toon, antwoord op de medicatievraag.
Maar de derde. De derde was feitelijk de tweede: hij was twee minuten na de eerste verstuurd en bevatte drie woorden.
Ach, kind toch.

Zelden hebben drie woorden (en een komma) zoveel vragen en mogelijke antwoorden opgeroepen.

Was het voor mij bedoeld? De inhoud van mijn mail had best een 'ach kind toch' kunnen uitlokken. Maar had hij het ook echt willen mailen? was de uitspraak hem ontvallen, had hij hem impulsief neergeschreven en verstuurd? Per ongeluk verstuurd? Of had hij hem, impulsief of niet, bewust verstuurd? Had het zinnetje de aanloop tot een uitgebreider antwoord moeten zijn maar was hij halverwege op zijn schreden teruggekeerd (nu immers geen tijd); was hij toen begonnen aan zijn wèl te zenden mail, waarna hij de onvolledige mail in plaats van gesloten verstuurd had? Kwestie van een, gedachteloos, ten onrechte bevestigen van een Outlook-waarschuwing?
Of misschien niets van dat al, en waren de woorden helemaal niet voor mij? Was hij drie, vier mails aan het beantwoorden geweest en had hij een antwoord op een andere mail per ongeluk boven de mijne gezet?

Ik heb verontwaardigd gereageerd:
‘Ja zeg! En dàt, de meest mysterieuze reactie, onderbouwt u niet!’

Maar ik vrees dat ik in elk geval tot vanavond zal moeten wachten, voor ik antwoorden heb...