Terug naar huis « Programmering   » Afdeling Houdbaar

donderdag 30 december 2004 - 09:36
Scan

Uit alles wat de neuroloog had gezegd was gebleken dat hij eigenlijk heel verbaasd zou zijn als er niets op de MRI te zien zou zijn.
Surprise, surprise..

Ik had me netjes voorbereid.
Makkelijke kleren, ijzerwaren afgedaan; tasje met spullen-in-geval-van-nood, zoals water, puzzelboekje, cinnarizine tegen duizeligheid, citroen tegen misselijkheid, pepermuntjes. Drie keer plassen, schoenen uit.

Al bij het maken van de afspraak had ik het Ding mogen zien. Er was me uitgelegd: tot aan je schouders erin, koptelefoon met eigen muziek, meerdere cycli, rustig aan.
Toen ik er kwam was er een kooiconstructie die over mijn hoofd moest. Met kooi en al moest ik tot mijn middenrif naar binnen. Een koptelefoon was er niet, de eigen muziek was niet te horen door het lawaai van de machine. De radiologische dame was ongeduldig en sprak over tijdsdruk, planning, andere patiënten, en Nee Nee NEE bij de kleinste beweging van mijn handen.

Na twee minuten, net na de overzichtsfoto's en nog vóór de officiële cycli, hield ik het niet meer uit.
Ik drukte op de noodknop en na eeuwen wachten, zeker een halve minuut (weleens in paniek geweest..? Vijf seconden zijn al een eeuwigheid..), werd ik eruit gevist.
Even water drinken. Even adem halen. Snel snel SNEL, zei de radiojuf.

Ik werd weer teruggestopt. De boel was nog niet opnieuw gestart of ik kreeg totaal geen lucht meer. Voortdurend wilde ik omhoog komen, elke vezel in mijn rug duwde en trok omhoog, al mijn wilskracht was nodig om mezelf omlaag te houden zodat ik niet mijn neus tegen de kooi zou verbrijzelen. Ik hield het niet meer, drukte drie, vier keer achter elkaar op de bel en rende weg. Weg uit de onderzoeksruimte, weg naar mijn jas en tas, weg de trappen af naar buiten.

Ik had me zo verheugd.
Verheugen is niet het juiste woord: meer looking forward - ik had ernaar uitgezien. Concrete informatie, plaatjes van mijn hoofd, iets aantoonbaars, voor een duidelijke diagnose. Geen waarschijnlijkheden, vermoedelijk of voorlopig. Gewoon een ja of nee.
Ik voel me een loser, ik ben kwaad, treurig, kapot. Machteloos ook, want ik kan me geen enkele omstandigheid voorstellen waarin me dit wèl zou lukken. Onder volledige narcose, hoogstens.

Ik moet oefenen, op de een of andere manier. Mezelf vastgespen onder mijn bed, elke dag twintig minuten.
Iemand een bromfietshelm te leen, voor het echte gekooide effect..?


Geen koptelefoon? welk wanstallig ziekenhuis was je?
Majadebij (URL) - 30 december 2004 - 10:31

en klote natuurlijk.. behoorlijk klote. zou het helpen als er iemand bij je was, hand vasthield (zover mogelijk)? En dan wel in een goed ziekenhuis?
Majadebij (URL) - 30 december 2004 - 10:33

Ziekenhuis. Kooiconstructie. Radiologische dame. Gatverdamme, wat k*t.
karin (URL) - 30 december 2004 - 11:42

Klinkt eng, zelfs het oefenen klinkt al eng. Hoewel de onzekerheid waar je nu mee blijft zitten ook niet tof is.
heidi () (URL) - 30 december 2004 - 13:32

Ach jeetje Puck! Grote knuffel hoor! {{{{hug}}}}

Kan je inderdaad niet iemand meenemen? Die bij je zit en rustig tegen je praat of zo?
Lyanna (URL) - 30 december 2004 - 14:31

je zou toch zeggen dat ze voor paniekpatiënten iemand anders dan zo´n norse scanmiep door die koptelefoon kunnen laten praten? En nu? En narcose is ook geen optie?
yanne (URL) - 30 december 2004 - 15:13

Heel naar voor je, en volkomen begrijpelijk, wat mij betreft. Ik zou echt nooit in zo'n ding durven. Ik heb er geen verstand van maar narcose lijkt mij niet zo'n slecht idee.
Iris - 30 december 2004 - 19:39

En nu? Al een nieuwe afspraak om erover te praten?
Dit is niet alleen zwaar naar, maar ook ontzettend jammer. Hoe moet het na deze ervaring ooit nog wel goed gaan? Kan niet iemand die je goed kent en goed vertrouwt door dat micje tegen je praten?
Maar het is toch eigenlijk ook onmenselijk wat er aan onderzoeken bedacht wordt. Sterkte.
Kaatje () - 31 december 2004 - 11:33

Rustgevend pilletje vragen de volgende keer en iemand die haar werk wel goed doet, iemand die tegen je praat je vertelt hoeveel seconden nog. Het is horror, ik weet het. Aan de achterkant is het ding open, die gedachte hielp.
odette (URL) - 31 december 2004 - 18:32

Ha Ha...WATJE...ofwel...zoek een goede psycholoog om van die fobie af te komen...
skipper () - 09 januari 2005 - 20:27

  
Persoonlijke info onthouden?

Om commentspam te voorkomen vragen we je om antwoord te geven op de 'silly question'
 



Verberg email:

Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of email-adres in te typen.