Plons

Wat vreemd was, was dat het zo vreemd was.
Dat ik het zag gebeuren, en alleen maar kon staren. Me verwonderde dat zoiets kon gebeuren. Alsof er hier sprake was van een soort parallelle wereld die zomaar was binnengedrongen, en waarover ik me alleen maar kon verbijsteren.

Terwijl het feitelijk niet vreemder was dan elk van mijn andere klunzigheden. Niet anders dan melk laten overkoken, bekers thee laten omvallen, mijn mes net iets te stevig afvegen aan de pot stroop, die daardoor omkiept en leegstroomt.

Maar toch.
Dit was anders.
Dit kwam, zag en overrompelde.

De wasknijper van de zak suiker, zó in mijn kommetje yoghurt.